Нэхэмжлэгч А нь 2013 оны 11 дүгээр сарын 12-ны өдөр Хан-Уул дүүрэг, 13 дугаар хорооны нэр бүхий хотхонд 46,26 м.кв орон сууцыг ипотекийн зээлээр худалдан авч хууль ёсны өмчлөгч болсон. Түүнийг Австрали улсад суралцахаар түр хугацаагаар явсан хойгуур хадам аав болох Т нь Б -тай хэлцэл хийж А-ны өмчлөлийн орон сууцад нүүж орж амьдарсан байдаг. Ингээд Б нь хүчин төгөлдөр бус гэрээний үндсэн дээр П-д тус орон сууцыг шилжүүлсэн байна. Иймээс А-ны өмчлөлийн уг орон сууцыг Б болон П нарыг албадан гаргаж, орон сууцыг чөлөөлж өгөхийг шаардаж шүүхэд нэхэмжлэл гаргасан байдаг.

Харин хариуцагч Б нь нэхэмжлэлийн шаардлагыг эс зөвшөөрч би тухайн орон сууцыг нэхэмжлэгчийн хадам аав болох Б-тай тохиролцсоны үндсэн дээр 58,3 сая төгрөгөөр худалдаж аваад 6 жилийн турш cap бүр 500,000 төгрөгийг ипотекийн зээлд төлж 100 гаруй сая төгрөг төлсөн. Үүнээс хойш 2022 оны 12 сард өөрийн найз болох хүнд худалдсан. А бас сар бүрийн төлөлтөө тогтмол төлж байгаа гэж маргасан байдаг. Анхан шатны шүүхээс нэхэмжлэлийн шаардлагыг бүхэлд нь хэрэгсэхгүй болгож шийдвэрлэсэн бол давж заалдах шатны шүүх анхан шатны шүүхийн шийдвэрт өөрчлөлт оруулж шийдвэрлэсэн.

Харин Улсын дээд шүүхийн Иргэний хэргийн танхимын 2025 оны 11 дүгээр сарын 25-ны өдрийн шүүх хуралдаанаар тус маргааныг хянан хэлэлцүүлээд шаардлага бүхий үйл баримтыг тогтоогоогүй байхад хэргийг эцэслэн шийдвэрлэсэн байна гэж үзээд анхан болон давж заалдах шатны шүүхийн шийдвэр, магадлалыг хүчингүй болгож, анхан шатны шүүхээр дахин хэлэлцүүлэхээр буцааж шийдвэрлэлээ.